Hiçbir görselin tamamlayamadığı yazı

 

Sanırım yalnız insanlara neden yalnız olduklarıyla ilgili biraz fazla soru geliyor. Ya da ben hayatımın o tarz bir döneminde olduğum için en çok bu soruyu duyuyorum. “Neden yok?” Bilmem? Güzel değil miyim? Bence güzelim… Sohbetim mi kötü? Herkesin çenesi yanımda düşüyorsa pek değildir. Bu ego da değil, belirli bir süre sonra ego da kalmıyor. Bazı gerçekler.

 

Bilmem neden yalnızım? Düşünüyorum… Bazen bir kişiyle olmaz, diğerlerinin de bir önemi kalmaz. Benim için hayatıma birini almak, daha doğrusu birine bir şans vermek sanırım diğer insanlara göre biraz daha zor. Çok seçici olduğumdan değil -yani seçiciysem bu zamana kadar ki yanlışlarım neydi?- ben bir şey arıyorum. Daha önce bir insanda gördüğüm ışığı arıyorum. Şayet ona bakmaktan kör olmadıysam bir başkasında da o ışığı göremiyorum.

Bir insanın her şeyine vurulmak mümkündür. Boyuna posuna, konuşmasına, gülüşüne… Ama yanında hissettiğin evdeyim hissine vurulmak zor. Keza benim bazı çatıların altında kendimi sokağa atılmış gibi hissettiğim de olmuştu.

 

Gelip geçiyorum, gelip geçiyorlar öylece… Dümdüz, anlamsız, duygusuz bir şekilde, tatminkar niyetlerle. Evet, yalnız hissediyorum kendimi. Birinin beni düşünerek yaptığı en ufak harekete anlam yükleyip sonra sorumluluk almamak için kaçmalarım bu yüzden. Çünkü ne demiştim, bazen bir kişiyle olmaz, diğerlerinin de bir önemi kalmaz.

 

O bir kişiye bakıyorum, doğru insan mıydı benim için? Benden farklı düşünen, farklı şekillerde inanan, hayatı boyunca biat edecek biri… Sanırım bir sözünde takılı kaldım. Zor bir süreçten geçiyordum ve durduk yere beni arayıp bir sorun olup olmadığını sormuştu. Ben de “Neden, ne yapabilirsin ki?” demiştim. “Sen ne istersen onu yaparım” demişti. Ben o bir anda o kadar takılı kaldım ki, sonra hiç kimse benim hiçbir istediğimi yapmadı. Yaptılarsa da ben görmedim ya da dediğim gibi bir önemi yoktu.

 

Bazen bir kişiyle olmaz ve kaybolur insan… Evet, ben kayboldum ve şirazem kaydı biraz. Ruhum bedenime dar geliyor, eksiklerimi, fazlalıklarımı düşünüyorum sürekli. Belki de ben yetersizim bu tarz şeyler için. Belki de ben kimse için o insan değilim. Ya da o bir kişi için olamadığımdan, kalmadı diğerleri için ne olduğumun bir önemi.

 

Şimdi yanındaki kadına bakıyorum. Benden güzel olduğunu asla düşünmüyorum. Benden yetenekli olduğuna da inanmıyorum. Aynı şeyleri düşündüğü, benzer ailelere sahip olduğu kişiyle nasıl mutlu olacak bilmiyorum. Nihayetinde o bir kişi ben değilim, bunun için yanındakinin de bir önemi kalmıyor. Mutlu olmasını isterim o bir kişinin ama en çok, onu bir daha görmemeyi dilerim kendim için. Çıkmaz sokakta sırt sırta denk gelelim ama birbirimizi görmeyelim. Çünkü ben bana verirmiş gibi yapılan bir şansı atlatamıyorum. Atlatmaya çalışırken, duygularımı yoğun yaşadığım eleştirisini almıştım. Bunu diyen kişiye hiçbir şey diyemedim. Demiştim ya o bir kişiyle olmayınca, diğerlerinin de bir önemi kalmıyor…